บทเรียนของความซ่า…(-_-”)

ตัวละครนำของเรื่อง  น้อง F และ พี่ T (นามสมมุติ) อิอิ

 

น้อง F  : พี่ T…

พี่ T     : ว่า?

น้อง F  : ขอเบอร์มือถือหน่อยดิ

พี่ T     : เอาไปทำไมอ่ะ

น้อง F  : พอดีเมม มันเหลืออ่ะ 555
พี่ T     : (-_-‘) อะนะ

พี่ T     : 02-XXX-XXXX

น้อง F  : เบอร์อะไรอ่ะ ที่ทำงานหรอ

พี่ T     : ลองโทรดูดิ

 

————————————————————

กดโทรศัพท์ :  ตื๊ดดดดดด………. (ตื่นเต้นๆ)

"สวัสดีค่ะ ที่นี่โรงพยาบาลศรีธัญญาค่ะ" (กดวางโทรศัพท์ทันใด)

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด  ใจร้ายที่สุด ทำกันได้ลง T__T

————————————————————

น้อง F  : โกรธแล้ว…ทำร้ายจิตใจกันขนาดนี้

พี่ T     : โอ๋ๆๆๆๆ  อ่ะ    08X XXX XXXX (ฮะ ฮะ ได้แล้วๆ)

น้อง F  : เอาตังค์มาเลย สามบาท ค่าโทรศัพท์ หลอกให้โทรอ่ะ

พี่ T     : อ้าว ทำไมไม่ใช้โทรฯ ออฟฟิศ

น้อง F  : บ้าหรอ โดนจับได้ก็โดนไล่ออกดิ คงนึกว่าพนักงานมีปัญหาสุขภาพจิต

น้อง F  : นี่ๆ แนะนำร้าน ซ.แจ่มจันทร์ ทองหล่อ อ่ะ ชิล ชิลดี ร้าน Always Never (โฆษณาแฝง 55+)

พี่ T     : เที่ยวบ่อยอะดิ นั่งประจำเลยอะดิ

น้อง F  : ป่าวเลย นานๆไปที

พี่ T     : อ้าว แล้วร้าน ลาบ อุบลอ่ะ นั่งบ่อยมะ

น้อง F  : ประจำอ่ะ   555 มามุขอีกแล้วนะ ถามจริง ถามเล่นเนี่ย

พี่ T     : จริงดิ คนอย่างพี่เคยพูดเล่นซะที่ไหน (อะโหหหหหหหห ที่ผ่านมาเนี่ย จริงจังมากนะคะ)

 

 

โฮะๆ  ถึงแม้จะโดนกวนมาซะมึน ก็สนุกสนานมากมาย

และตอนนี้ เข้าใจเพื่อนเอก ดีขึ้นแล้ว

 

ใครอยากสร้างความประทับใจ หรือสั่งสอนใครอ่ะนะ อย่ารบกวน โรงพยาบาลศรีธัญญาอีกเล้ย

สงสารคู่สายโทรศัพท์ เดี๋ยวจะไปแย่งคนมีปัญหาโรคจิตนะจ๊ะ 5555